afscheidsbrief van Lau aan Lauren

voorwoord

Beste lezers,

Mijn naam is Lau¹ en ik ben de beste vriendin van Lauren. In deze post deel ik mijn afscheidsbrief aan Lauren die ik aan haar heb voorgelezen op Oudjaarsdag 2023, in het bijzijn van haar ouders. Tevens is dit ook mijn speech geweest bij haar uitvaart op 2 februari 2024.

Toen Lauren’s prognose bekend werd (maart 2022)², wist ik meteen al dat ik een brief voor haar zou schrijven. Het lukte mij echter niet mezelf hier toe te zetten tot zij haar euthanasieteam kreeg toegewezen³ een jaar later. Vervolgens heeft het negen maanden geduurd voor ik mijn brief afkreeg (er zijn gewoon mensen die hele baby’s hebben afgeleverd in die tijd). Na haar eerste groene licht⁴ stelde ik een stevige deadline voor mezelf: wij zouden traditiegetrouw Oud & Nieuw samen vieren, dus dan moest de brief af zijn.

Zoals velen van jullie zullen weten, was Oud & Nieuw één van Lauren’s favoriete feestdagen en hebben wij rond deze jaarwisseling al haar laatste wensen kunnen laten uitkomen – tot verbazing van ons allen, want als je zo ziek bent zijn teleurstellingen rondom dingen die alsmaar niet lukken gegarandeerd. In haar social media post erover noemde ze dat we tranen hebben gelaten en dat duidde onder andere op het moment dat ik deze brief met haar deelde. Het was een zeer emotioneel onderdeel van onze Oudjaarsdag. We hebben flink gehuild, gelukkig tussendoor ook gelachen, en elkaar stevig geknuffeld.

Lauren’s onmiddellijke reactie op de brief was: dit was echt perfect, ik kan me niemand bedenken die dit beter had kunnen doen. Het was voor zowel mij als Lauren heel belangrijk dat haar uitvaart zou reflecteren wie zij was⁵ en ik vertelde haar dat ik daarom de brief ook graag naderhand online wilde zetten, zodat ik haar ook nog met de wereld kon delen. Zij gaf meteen haar toestemming en stelde zelf voor dat ik het op Hersenmist zou zetten en de blog zou overnemen na haar overlijden.

Bij deze dus ook de mededeling dat waar Lauren rust heeft gekregen, Hersenmist door zal leven. Dit gebeurt onder regie van mij en toezicht van haar moeder Leonie. We hebben duidelijke afspraken gemaakt over wat hier nog gedeeld mag worden: stukken over rouw, euthanasie, ME, en herinneringen aan Lauren. Daar zullen wij uiteraard niet van afwijken.

Ik vind het een eer dat ik deze taak mag uitvoeren en zal hem met alle respect behandelen. Ik begin met mijn persoonlijke eerbetoon aan mijn beste vriendin van de afgelopen achttien jaar. Hier is mijn afscheidsbrief aan Lauren.

Afscheidsbrief aan Lauren

Utrecht, maart – december 2023

Lieve Lauren,

Wij ontmoetten elkaar op MSN via een gemeenschappelijke kennis. Jij wilde graag HTML leren, en ik kon HTML. Het was december 2005. Dat weet ik nog goed, want mijn ouders hadden net die week verteld dat ze gingen scheiden en het was nog zo nieuw dat jij één van de eersten was die ik dit vertelde. Ik denk dat het me vooral is bijgebleven omdat je aan me vroeg hoe dat voor me was. Dat was niet een vraag die veel mensen aan me stelden, misschien was je zelfs wel de enige.

Dat past ook bij jou. Je hebt altijd eerlijk en direct interesse in mensen getoond en had veel sympathie voor anderen. Niet veel mensen durven zo open over emoties en gevoelige zaken te praten, maar jij had altijd begrip. Ooit vertelde je me dat je op school een lijstje bijhield van iedereens interesses, zodat je iets had om met ze over te praten. Hoewel je dat zelf misschien knullig en vooral heel autistisch hebt gevonden, toont het mij alleen maar hoe graag je je best deed om er voor anderen te zijn. Sinds dat ene MSN-gesprek in 2005 loopt onze vriendschap als een belangrijke rode draad door mijn leven. Al bijna 20 jaar ben jij een vaste factor voor me en ik hoop dat je weet hoe ontzettend waardevol je voor me bent geweest. Ik kan me geen dag zonder jou in mijn gedachten voorstellen.

Inmiddels kan je nog steeds geen HTML – uitstelgedrag ben je immers ook altijd heel goed in geweest, haha – maar er ontstond dus wel een goede vriendschap. Als jonge tieners maakten we grapjes over McFly, besloten we dat we later waarschijnlijk een Jongen Met Danny Jones Haar zouden trouwen, en droomden over later samenwonen als we studeerden. School bleek echter zeg maar echt niet jouw ding, McFly is inmiddels toch wel passé, en uiteindelijk blijken we allebei niet bijzonder veel interesse in jongens te hebben, haha. Ik vind het niet erg dat onze jonge dromen niet uit zijn gekomen, want het belangrijkste is wel gelukt: we waren samen tot aan het graf. Nou ja, jouw graf dan.

Voor mij kent romantiek vele vormen en zijn mijn vriendschappen daar heel belangrijk in. Het gaat soms om de hele kleine dingen. Als er een stokbrood tevoorschijn kwam, riep jij met nood uit “het kontje is voor Lau!”. Als we friet aten, legde je zonder iets te zeggen al je knapperigste frietjes op mijn bord, omdat je wist dat ik die zo lekker vond. Thuis heb ik allerlei lieve kaartjes die je me zomaar hebt gestuurd, als steuntje in de rug. Een klein gebaar kan zoveel betekenen en ik denk dat jij daar heel goed in bent geweest – in het luisteren naar, erkennen en zien van andere mensen.

We hebben in onze vriendschap veel meegemaakt, van alle kanten storm. Ik weet dat je je schuldig hebt gevoeld over je afwezigheid in tijden van persoonlijke crisis, maar ik hoop dat je jezelf hiervoor hebt vergeven. Ik denk sowieso niet dat er een elegante manier is om om te gaan met crisis, maar bovenal ben je er op de belangrijkste momenten wel altijd geweest. Je vloog een paar jaar geleden halsoverkop voor me naar Engeland omdat je aanvoelde dat het niet goed met me ging. Dat is het grootste gebaar dat iemand ooit voor me heeft gemaakt.

“Groots” is denk ik ook wel één van de beste manieren om deze vriendschap te beschrijven. Alles hieraan voelt groots. De lange tijd die we al met elkaar doorbrengen. Je loyaliteit en betrouwbaarheid. Alle dingen die jij en je familie voor me hebben gedaan. En je prognose op het eind.

Sinds je prognose weet ik hoe het voelt om de grond onder je voeten weg te voelen zakken. Hoe de wereld tot stilstand komt en op zijn kop draait, terwijl die van anderen gewoon doordraait. Hoe het voelt om in het donker te huilen en niet weten wat te zeggen en hoe en wanneer en tegen wie. Hoe het voelt om te rouwen om iemand die er nog is. Ik weet dat we niet getrouwd zijn, maar toen je prognose bekend werd voelde ik me 20 jaar ouder en alsof me zojuist verteld was dat het leven van mijn levenslange partner ten einde kwam. Dat is ook wel een beetje zo – mijn levenslange platonische partner.

Het is niet mijn intentie om te veel deprimerende woorden te delen, maar ik heb de afgelopen tijd wel eens getwijfeld of je doorhad hoe belangrijk je voor je omgeving bent geweest. Daar hoort de golf van rouw die over ons heen is geslagen ook bij. Ook al voelt het met jouw ziekte misschien wel eens zo, de wereld is zeker niet onverschillig om je gebleven. Ik hoop dat je je nog veel geliefd hebt kunnen voelen de afgelopen tijd.

Ik wil ook graag betuigen van andere mooie relaties in je leven – je hebt ongetwijfeld een hoop sterke kwaliteiten te danken aan je moeder en je persoonlijk Barbie-vernietiger Piet. Ik heb jou en je moeder zien schateren in de moeilijkste tijden, maar ook elkaar oneindig zien beschermen. In Peter vond je de betrouwbare stiefvader die je hebt verdiend, en hij werd met open armen ontvangen (vooral door Sjakie). Het was zo bij elkaar gesprokkeld een warm nest en ik ben blij dat ik het mocht zien en af en toe even binnenvliegen.

Deze brief was een belofte van mij toen je prognose werd gesteld. Een belofte aan mezelf, zodat ik je nog alles zou zeggen wat ik moest zeggen. En een belofte aan jou, omdat ik de wereld wilde laten zien wie jij was en wat je voor ons hebt betekend. Daarom wil ik afsluiten met een aantal van jouw beste en meest kenmerkende kwaliteiten. Dit is de highlight reel, The Best of Lauren:

Allereerst, je nieuwsgierig- en openhartigheid. Je las honderden boeken en keek tientallen documentaires, maar stelde vooral ook veel vragen. Je verdiepte je met welgemeende en oprechte interesse in je medemens, ongeacht hoe ver of dichtbij hun leven van jouw belevingswereld af lag. Je luisterde graag en attent naar hoe andere mensen allerlei dingen ervaarden en legde daarmee veel waardevolle connecties. Ik weet dat er met mij nog zoveel anderen zijn die zich door je gezien voelden en aan je denken.

Daarnaast heb je de wereld met zoveel empathie en zorgzaamheid benaderd. Als iemand iets groots meemaakte in zijn leven, dan reikte jij naar ze uit. Je stuurde een lief bericht als iemand een familielid verloor, je hielp vele mensen met gezondheidsvragen op weg, maar je was er ook voor de mooie dingen, zoals de geboorte van een baby. Jij aarzelde vrijwel nooit om die belangrijke momenten aandacht te schenken. Het is een speciale kracht van je waar ik veel van heb mogen leren.

Tot slot ben je ontzettend inventief geweest. Je maakte al jong websites, had een tijd een bekende boekenblog, en raakte razend populair op Twitter na een leuke grap. Dat was je creatieve kant, maar het waren vooral de grote tegenslagen in het leven waar je keer op keer weer iets nieuws op bedacht. Toen je depressief was, bedacht je Document Your Life⁶ zodat je je ook nog op de mooie dingen kon focussen. Toen school niet lukte, probeerde je andere manieren en werk en dagbestedingen. Toen therapie je maar bleef falen, ging je zelf op onderzoek uit om bij autisme uit te komen. Toen de wereld hierdoor te beperkend voor je bleek te zijn, ging je voor een hulphond en voedde je haar zelf op. Toen ook de woningmarkt niet geschikt voor je bleek, zette je je ervoor in om een speciale woning te bemachtigen en maakte je er helemaal je eigen plekje van. En toen uiteindelijk de fysieke klachten van ME de kop op staken, deed je zelf allerlei onderzoek, spoorde je de zorgprofessionals aan hun werk te doen, navigeerde met je moeder dit helse zorgsysteem, en kwam je keer op keer op voor jezelf én al je lotgenoten.

Lieve Lauren, je hebt zó ontzettend hard je best gedaan. Ik kan met alle zekerheid zeggen dat je het leven álles hebt gegeven wat je in je had, of eigenlijk nog wel veel meer. Bedankt voor alle tijd, liefde en aandacht die je me geschonken hebt. Ik ben trots op elke stap die je hebt gezet en dat ik je al deze jaren aan mijn zij heb mogen hebben. Nu is het eindelijk tijd voor de rust waar je zo lang voor gestreden hebt. Rust zacht.

Liefs,

Lau

---

---

1. Ik ben nonbinair en mijn voornaamwoorden zijn hen/zij. Als je niet zo goed weet hoe dat werkt, kun je hier mijn taalgids erover lezen. ↩︎
2. uitleg in Lauren’s eerste post: even voorstellen ↩︎
3. Lauren’s post mijn euthanasie aanvraag: de eerste stappen ↩︎
4. Lauren’s post: groen licht ↩︎
5. Lauren’s post: keuzes rondom het levenseinde ↩︎
6. Lauren’s Document Your Life video’s, 2012-2019 ↩︎