Op 6 november 2023 had ik weer een afspraak met mijn team van het Expertisecentrum Euthanasie, om het verslag van de second opinion te bespreken en eventuele verdere stappen. Ik hoopte stiekem dat ze bij dit gesprek een uitspraak zouden doen over hun beslissing — mijn lot.
De titel van deze post is eigenlijk al een beetje een spoiler, want ik heb dus groen licht gekregen van mijn team. Dit betekent echter niet dat ik nu al volledig toestemming heb voor euthanasie, want ik moet nog door twee ‘controlerondes’. Maar dit is een belangrijke stap in het traject en het zal hierna een stuk sneller gaan.
Ze vroegen mij nogmaals of ik het nog steeds wilde doorzetten, en waarom. Het is belangrijk dat ze die waarom-vraag ook stellen, omdat een ‘ja’ op de automatische piloot makkelijk gezegd is, maar de onderbouwing is hoe ze kunnen peilen hoe je je er echt over voelt.
We hebben afgesproken dat de SCEN-arts in december ingezet zal worden, omdat na dat gesprek pas een datum gepland kan worden voor de uitvoering. De euthanasie moet binnen 6 weken na de SCEN-arts uitgevoerd worden. Omdat mijn broer in december is overleden wil ik mijn euthanasie niet in die maand plannen, dat is zijn maand. Ik claim januari graag.
ronde 2: SCEN-arts
SCEN staat voor Stichting Consultatie Euthanasie Nederland. Deze onafhankelijke artsen zijn speciaal opgeleid om de euthanasiewet door en door te kennen. Het kan bijvoorbeeld een longarts zijn, een huisarts, maar ook een psychiater. De SCEN-arts toetst of aan alle wettelijke eisen is voldaan, en geeft een advies aan de uitvoerend arts (de arts van mijn EE-team). Dit advies is zwaarwegend maar hoeft niet per se opgevolgd te worden. Als mijn arts ervoor kiest om het advies van de SCEN-arts niet te volgen, zal zij dit goed moeten kunnen motiveren.
ronde 3: MDO
Nadat de SCEN-arts is geweest, zal deze een verslag schrijven en die naar het Expertisecentrum Euthanasie opsturen. Elke week hebben ze bij het EE een Multi-Disciplinair Overleg (MDO) waarin de casussen besproken worden. Indien er in het overleg overeenstemming is bereikt, kan er definitief groen licht gegeven worden.
hoe voel ik me?
En dan natuurlijk de grote vraag: hoe voel ik me nu ik dit gehoord heb? Ik had tijdens het gesprek heel veel spanning in mijn lijf. Het moment dat ik de woorden “we gaan je helpen” hoorde, verdween de spanning spontaan uit mijn lichaam. Zoveel zorgen die in zo’n kort moment van me af gleden, het voelde heel vreemd en tegelijkertijd ook fijn, rustgevend.
Ik kan me nu ook beter verplaatsen in de ervaring van mensen die na hun ‘groen licht’ besluiten om het toch nog even vol te houden. Die opluchting, weten dat je mag gaan wanneer je écht compleet op bent (of dat nou nu is of over een paar maanden), is heel geruststellend. Maar ik heb wel voor mezelf besloten dat ik niet te lang wil wachten. Ik word nog steeds regelmatig wakker, ‘s ochtends na de nacht of ‘s middags na mijn urenlange ‘dutje’, met een enorm somber en uitgeput gevoel. Wakker worden en meteen denken: “Wéér een dag met deze ellende. Ik wil alleen maar slapen.”
We kijken nu naar ergens in januari, waarschijnlijk meer richting het einde van de maand, om de euthanasie te plannen. Dat is al best snel. We hebben kalenders uitgeprint en op mijn slaapkamerdeur gehangen zodat ik een beeld heb van hoeveel tijd ik nog ongeveer heb.
Aan de ene kant zou ik het liefst in bed blijven liggen (al doe ik dat toch wel) en wachten, gewoon bestaan, maar er zijn nog wel dingen die ik graag zou willen afronden. Afscheid nemen van een aantal mensen, de blogs afschrijven die ik nog wil delen, een aantal voorbereidingen voor de uitvaart doen omdat ik een control freak ben… 🤪 Ik heb natuurlijk maar weinig tijd op de dag wanneer ik ook echt iets kan doen, en me daar dus goed & helder genoeg voor voel.
Vanaf 6 november heb ik stapsgewijs deze blog geschreven en ik ben opgelucht dat ik nu eindelijk aan jullie bekend kan maken dat ik op dit belangrijke punt in het traject ben aangekomen. Het geeft me rust dat ik nu ‘bij’ ben met het schrijven.
Liefs, Lauren
hersenmist 