door guus: hoe een fucking bananenkandelaar mijn rouwverwerking moet gaan bevorderen

Geschreven voor mijn lieve vriendin Lauren van wie ik afscheid moet nemen omdat haar lijden ondraaglijk is geworden.

Lieve Lauren,

Ik wil dit niet typen. Wat zie ik hier tegenop. Want nu wordt het echt. Het was al echt, maar ik kon het nog vermijden. Ook nu is het nog abstract en surrealistisch, maar het moment dat je er echt niet meer bent is bijna. Bijna is het – dat jij er niet meer bent – naast waarschijnlijk nog steeds abstract en surrealistisch, toch een feit. Een onvermijdelijk klote feit. En dat ik dit nu typ, betekent dat het dichterbij komt.

1 second everyday: 2023 ‘til the end

de datum

Het multi-disciplinair overleg (MDO) is geweest, ik heb mijn team van het Expertisecentrum Euthanasie gesproken, en nu kan ik eindelijk mijn laatste dag bekend maken.

Op zaterdag 27 januari zal mijn team bij mij thuis komen en tussen 13:30 en 14:30 uur zal de euthanasie plaatsvinden.

Ik heb ervoor gekozen om de datum en tijd openbaar te maken omdat jullie allemaal zo met mij naar dit moment hebben toegeleefd. Ik weet uit ervaring hoe steunend het kan zijn om te weten wanneer het gebeurt, zodat je er even met je gedachten bij kan zijn of een kaarsje kan branden als je dat wil. 🕯

Wel even een request van mij: wacht a.u.b. met het plaatsen van herinneringsplaatjes en dergelijke tot na 14:30 uur.
En wens me alsjeblieft geen goede reis, ik wou dat ik op reis ging (een strandvakantie zou wel lekker zijn 🏖) maar ik geloof dat ik terug ga naar hoe het was voor mijn geboorte: niet bestaan, geen bewustzijn. Ultieme rust.
(Dat stukje had het grappige, luchtige deel van de post moeten worden maar helaas werd het toch weer duister, sorry. 🫢)

De mensen die zijn uitgenodigd voor de afscheidsdienst (in-person of via de livestream) zullen per post of via social media een rouwkaart ontvangen.

Ik weet niet of het me gaat lukken om nog een post te schrijven, maar zo niet: ik wil graag iedereen bedanken die er tijdens mijn ziekteproces voor me is geweest — en in het bijzonder in de tijd vóór ik mijn euthanasiewens bekend maakte. Of het nou was door gezellig met me te kletsen op social media, door af en toe te vragen hoe het gaat, door diepe gesprekken over lijden en de dood, of door leuke dierenfilmpjes te sturen als je even geen woorden kon vinden. Of we elkaar nou lang & goed kennen of eigenlijk maar een beetje, het maakt niet uit. Ik heb me door jullie minder alleen gevoeld en daar ben ik heel dankbaar voor.

Liefs, Lauren

Edit: P.S. Wat betreft comments achterlaten: bedankt voor alle steunende, lieve berichten. Alle berichten met onaardige teksten, ongevraagd advies, of referenties naar religie worden verwijderd. (Bidden is oké.) Wees respectvol naar mij en mijn naasten. Bedankt.

“May tender memories soften your grief. May fond recollection bring you relief. And may you find comfort and peace in the thought of the joy that knowing your loved one brought.”

— Helen Steiner Rice

Foto credit: Renske Holwerda