Vanochtend (18 september 2023) is Céline Corsius, een lotgenoot, overleden. Ze is 32 jaar geworden.
Ik heb even getwijfeld of ik dit hier wilde delen, want ik kende haar maar een beetje en wil dit vooral niet over mezelf maken. Ik wil wel iedereen die deze blog volgt laten weten dat ik dus lang niet de enige persoon ben met ernstige ME die denkt aan de dood, en ook daadwerkelijk het traject in gaat. En dat blijft zo een droevig iets: dat dit voor sommigen van ons de enige oplossing/uitweg is. Mede hierdoor is het zo belangrijk dat het opschiet met de wetenschappelijke onderzoeken en er snel iets gevonden wordt om ME patiënten te helpen. Het is moeilijk om hoop te houden de laatste tijd en we zijn dit jaar al te veel mensen verloren.
Toen ik hoorde dat Céline het traject in was gegaan, heb ik contact met haar gezocht en we hebben een paar berichtjes over en weer gestuurd. Niet heel diepgaand, met veel tijd er tussendoor. Ik was geïnteresseerd in hoe het traject voor een mede-ME’er zou verlopen: of ze serieus genomen zou worden, of dat het net zo moeizaam zou gaan als bij mij.
Het was duidelijk dat ze erg ziek was en geen hele verhalen kon typen of inspreken. Ze kwam, in die paar berichten, op mij over als een zeer vriendelijk persoon die graag iedereen te woord stond. Ze was zeker van haar beslissing, al was het traject wel wat spannend.
Het ging ging voor haar gelukkig sneller dan bij mij, omdat ze — zoals het zou moeten zijn bij ME — een volledig somatisch traject had, in plaats van een combinatie-traject zoals bij mij. Ik ben opgelucht dat het voor haar niet zo’n grote strijd was.
Ze schreef, “Ik hou het vol hoor, ook omdat ik weet dat er een snel en zacht einde aan komt.” Ik ben blij voor haar dat ze dat snelle & zachte einde heeft gekregen, en nu niet meer hoeft te lijden.
Ik wens haar naasten veel kracht de komende periode. De hele ME community leeft mee. 💙
Omdat ik haar zelf niet goed kende, quote ik graag het bericht van de ME/cvs Vereniging:
Zij was al meer dan 20 jaar ziek en kreeg ongeveer 10 jaar geleden de diagnose ME. De laatste 7 jaar heeft ze vrijwel onafgebroken op haar bed gelegen en was ze zeer ernstig ziek. Voor Céline was deze oneerlijke strijd gestreden en is er euthanasie verleend. Haar lijden was ondragelijk en de hoop op gezondheidsverbetering vervlogen.
Céline had altijd een vriendelijk woord over voor anderen en was een grote steun voor vele lotgenoten. Ze was een bijzondere, strijdbare, liefdevolle en inspirerende vrouw.
Vandaag is een zwarte dag omdat Céline afscheid heeft moeten nemen van haar liefdevolle naasten, en wij afscheid hebben moeten nemen van Céline. Maar het is ook de dag dat zij afscheid heeft genomen van ondragelijke pijn, mensonterende ziekte en zo haar rust heeft gekregen.
Celine was degene die in de Argos uitzending van een paar weken geleden prominent aan bod kwam. Klik hier om het bericht te lezen wat ik daar toen over deelde. En via deze link kan je een artikel lezen over haar leven en hoe haar dagen er zoal uit zagen met ernstige ME.
hersenmist 